Maandag 30 juli 2007
Tijdens de nachts heeft het behoorlijk geregend, we hadden de dreigende donkere wolken de avond ervoor al zien aankomen. Deze ochtend regent het eigenlijk ook, al zouden wij het misschien motregen of miezeren noemen. We nemen afscheid van het Duitse stel en gaan op weg, in de auto is het warm en droog.
In Stryn treffen we nog iemand uit Duitsland, Klaus. We hebben met hem afgesproken om samen koffie te drinken. Hij is alleen met de camper onderweg naar huis. Hij heeft zijn bedrijf verkocht, maar zijn vrouw werkt nog. Zij is met het vliegtuig gekomen, en na drie weken vakantie samen rijdt Klaus nu de auto terug. Hij voelt er wel voor om samen met ons op te rijden, maar door het slechte weer wil hij nu over Oslo en wij gaan richting Setesdal. Daarnaast willen we ook zo vrij mogelijk zijn. Klaus begreep dat wel, het herinnerde ons aan iets dat we al kenden uit de tijd dat Aloys zijn moeder (voor de 2e keer) weduwe werd: dat op reis zijn met een camper meestal leuker is als je het met meer dan één persoon doet…
Verderop komen we langs het Gletsjermuseum dat ons is aangeraden door Lya en door Nederlanders die we onderweg spraken. Onder het motto: “slecht weer is museumweer” zijn we naar binnen gegaan. Dit museum heeft een prijs gewonnen vanwege zijn moderne opzet, er zijn veel knopjes en dingen waar je aan mag komen om uit te vinden hoe iets werkt. De panorama-film over de gletsjers is magnifiek, alsof je zelf in de helikopter zit die er overheen vliegt. Prachtig!
We gaan verder naar Kaupanger om te zien of die leuke veldcamping aan het fjord er nog steeds is, en of er nog een mooi plekje is. En ja, dat gaat allemaal lukken. Barbeque aan, glaasje rode wijn erbij. Na de barbeque tijd om het kampvuur aan te steken, zittend aan het fjord. Verspreid over de camping zien we nog een stuk of vijf kampvuurtjes, de meeste van andere Nederlanders die je hier veelvuldig tegenkomt. Natuurlijk missen we Frankrijk, maar nu even niet!
Dinsdag 31 juli 2007
We slapen een gat in de dag en worden om half 10 wakker, het is net vakantie! Wassen en aankleden, ontbijtje maken en sani doen (afkorting van het sanitair verzorgen). Dan buigen we ons over de route. Tot het jaar 2000 had men de keuze uit een omweg met de boot Kaupanger-Gudvanger of de oude weg over de bergen van Laerdal naar Aurland, de Snoveien genoemd. Die hebben we al eens gedaan, die is erg mooi. En sinds 2000 is de Laerdalstunnelen klaar. Maar liefst 24,5 km en dat is natuurlijk een huzarenstukje! Maar als je geen haast hebt hoef je niet de kortste weg te nemen…
We gaan we eerst nog bij het Stavkerkje kijken, waar Aloys tegen betaling van 35 Kronen wél naar binnen mag, maar geen foto’s mag maken. De keus is snel gemaakt; dan maar niet. Terug bij de vertrekhaven van de boot blijkt deze net weg en de volgende gaat 4 uur later. Twee campers die niet meegekomen zijn staan er nog. Ook die keus is snel gemaakt: we gaan op weg via de oude route: de Snoveien. Na veel stoppen voor foto’s komen we toch aan de andere kant en nemen daar de boot van Bruravik naar Brimnes.
Dan rijden we nog een klein stukje tot Ringoy. Daar is op een kleine camping nog een plaatsje aan de waterkant. Het is al niet zo vroeg meer. Aloys maakt een prutje van kip met kerrie, ik schrijf in het weblog en dan gaan we misschien nog even uitkijken over het fjord.
Woensdag 1 augustus 2007
Het weer is wat minder goed, helaas. Na het douchen gaan we op weg naar Odda, langs de oostkant van het Sor-fjord. De vorige keer zijn we langs de westkant gereden, omdat we toen zijn gaan Sommer-skiën vanuit Jondal. We hebben goede herinneringen aan de heerlijke aardbeien en kersen die ’s zomers in dit dal geoogst worden! Ook nu weer overal stalletjes langs de weg, soms met een verkoper erbij, soms met een geldbakje voor zelfbediening.
In Odda vinden we een open toegangspunt voor Internet, en wordt het weblog geactualiseerd. Aloys regelt wat van zijn campersite- dingen, en we kunnen verder. Eerst richting zuid, daarna naar het oosten, onderlangs de Hardangervidda naar Haukeligrend. Ter hoogte van Roldal worden we de oude weg opgestuurd, aan de kilometerslange tunnel wordt gewerkt. We komen in een colonne te rijden, achter een gidsvoertuig. En het is niet de bedoeling dat we blijven staan, doorrijden is de boodschap. Deze oude weg voert ons opnieuw door een prachtig landschap, jammer dat het een beetje regent. Aan de andere kant aangekomen blijkt hoeveel geluk we hebben gehad dat we zo maar konden meerijden met de rest: er staat een enorme rij auto’s, naar nu blijkt staan ze op hun beurt te wachten. Gezien de lengte van de rij benijd ik ze niet…
Van Haukeligrend rijden we weer naar het zuiden, komen door Hovden en arriveren op tijd in Valle, in het bobilkamp. Dit is een camperplek, alleen bedoeld voor campers. Zo werkt het natuurlijk niet altijd, op het mooie plekje waar we de vorige keer stonden staan nu, ondanks het feit dat een camping hier vlakbij is, twee tentjes. Tja, dat kan natuurlijk. We vinden een ander mooi plekje, en een uur later schuiven Wietse en Anja bij ons aan.
’s Avonds maken we een mooi kampvuur. Dat is soms ook wel nodig want zonder vuur zou het te koud worden om buiten te zitten, of vanwege de muggen. Want die blijven zo ook mooi op afstand.
Donderdag 2 augustus 2007
We hebben tijdens deze vakantie goede ervaringen opgedaan met het reserveren van de veerboot, en besluiten dat we dat nu wel weer willen. In elk geval bij een zo belangrijke oversteek als die van Kristiansand naar Hirtshals in Denemarken. Zo voorkomen we dat we verplicht heel lang moeten rondhangen in Kristiansand. Via internet is het in Odda niet gelukt, daarom hebben we telefonisch contact opgenomen. Er is wel plek voor ons, maar voor onze camper niet eerder dan zaterdagavond om 19.15 uur. We zouden liever wat eerder gaan, maar dat lukt dus niet.
Terug rekenend willen we vrijdagavond met Wietse en Anja op een klein campinkje in Evje staan, bij de Mineraalslijperij van de Nederlander Jarl Verhagen. Zij willen daar in de buurt stenen zoeken, wij willen zaterdagmorgen van daaruit vertrekken naar Kristansand. Dat betekent dat we nu nog twee hele dagen te besteden hebben, en het Telemarken-kanaal blijkt hier helemaal niet zo ver van ons vandaan te zijn. We rijden eerst naar Dalen, het eind van het Telemarkenkanaal, en rijden dan in de richting van Skien. Daar is het begin van de route. Bij aankomst in Dalen eerst maar iets eten, op een terrasje (foto rechts).
In Dalen bevindt zich het inmiddels beroemde hotel Dalen. Gebouwd in ongeveer dezelfde tijd als het Telemarkenkanaal, 1894, voor de ‘rich and famous’, in zogenaamde Drakenstijl. Het gebouw is goed bewaard gebleven, je kunt er nog steeds logeren.
Hoewel de afstanden niet zo groot zijn, blijkt tijdens dit uitstapje nog eens overduidelijk dat de gemiddelde snelheid hier in Noorwegen niet erg hoog is. Dat kan ook niet met al die mooie, maar wel smalle en bochtige wegen. Over honderd kilometer doe je hier bijna twee uur!
Op de foto rechts, onderweg, zijn we hout aan het sprokkelen. We zorgen ervoor steeds een voorraadje aan boord te hebben, voor het geval we een kampvuurtje kunnen maken!
De grootste attractie van het Telemarkenkanaal bevindt zich in Vrangvoss, een klein plaatsje dicht bij Ulefoss, zo is ons verteld. Daar zijn we tegen het einde van de middag, zodat we besluiten een plekje voor de nacht te zoeken. Kunnen we het kanaal en de sluizen morgen op ons gemak bekijken. We vinden in Lunde een aardige camping voor een redelijke prijs, dus daar installeren we ons. Aloys ziet ’s avonds nog een vos scharrelen, vlakbij de camping.
Vrijdag 3 augustus 2007
Het Telemarkenkanaal is gebouwd in 1892 en overbrugt met behulp van acht sluizen een hoogteverschil van 72 meter. De Noren noemen dit: met de boot van de kust naar de bergen varen. Allemaal heel nostalgisch en romantisch, en de sluisdeuren worden nog precies bediend als vroeger, met de hand. Je kunt verschillende soorten reizen boeken, waaronder met de boot naar Dalen en daar overnachten in het historische Hotel Dalen. Of met de boot heen en met de fiets in drie dagen terug. Of met een kano terug, enz. Zoiets spreekt ons ook wel aan, misschien bij een volgend bezoek?
Via de campingbaas komen we aan toeristische informatie plus mondelinge toelichting, én de vertrektijden van de boot. Zo leren we dat de boot in Vrangfoss via vijf aan elkaar gekoppelde sluizen de grootste stijging maakt, en dat de boot hier omstreeks half twaalf wordt verwacht. Dus staan we de volgende morgen op tijd klaar met de camera in de hand. Wij zijn er vroeg bij, maar de boot is ook vroeg, eerder dan het tijdschema aangeeft. Maar het komt goed, we hebben het spektakel uitgebreid in geuren en kleuren kunnen bekijken, heel mooi. Lekker weertje erbij, een prachtige dag.
’s Middags vertrekken we niet te laat in de richting van Evje, waar we nog een avond met Wietse en Anja zullen staan. Later op de avond maken we een groot gezamenlijk kampvuur, de Nederlandse campingbaas komt zelf nog wat extra hout brengen en er gezellig bij zitten. Ook een jong Duits echtpaar uit Stuttgart met een kleine Mercedes-camper schuiven vergenoegd bij. Hier hadden ze zo veel zin in, vertelde Martine mij later. Zij hebben een geweldig mooie vakantie gehad, nog noordelijker dan wij geweest zijn. Ze zijn al veel vaker naar Noorwegen geweest en denken nu zelfs over emigratie, maar dat besluit is nog niet gevallen.
Zaterdag 4 augustus 2007
Vandaag onze laatste dag in Noorwegen, dat wil zeggen, voor 2007. We nemen afscheid van Wietse en Anja, en ook van de Nederlandse campingbaas. We doen onderweg nog wat inkopen, rijden op ons gemak naar Kristiansand en zoeken een open toegangspunt voor internet. Dat is in Noorwegen geen kunst, dus Aloys gaat ‘aan het werk’ en ik aan de wandel. Het weer is vandaag niet bijzonder: bewolkt en soms droog, soms miezerend. Maar dat gaat hier om-en-om, de ene dag is het mooi weer, de andere dag minder mooi. Wij vinden dat niet zo slecht. Ik heb nog een aardig souvenirtje gekocht, had ik ook in Nederland kunnen kopen, maar ach. Omdat het zaterdagmiddag is gaan de winkels vroeger dicht, dus uiteindelijk besluiten we maar vast in de rij te gaan staan.
Dan begint het wachten: tot de boot binnen is, tot we er op zijn, de haven uit zijn, de andere haven weer binnenlopen, etc. Van onze vorige keer weten we nog dat je voor een redelijke prijs kunt deelnemen aan een Scandinavisch buffet. We zijn deze vakantie nog niet écht uit eten geweest, dus er kan ook nog wel een aardige fles wijn bij!
Na het eten zitten we lekker buiten op het dek, uit de wind, tot het donker wordt. Dan nog even door de Tax-free shop: voor mijn verjaardag overmorgen zoek ik een lekker luchtje uit. Dan is het nog ongeveer een half uurtje voor we naar het autodek mogen. We staan vooraan en zijn bij de eersten die (rond middernacht) van het schip af rijden.
Een plek om te overnachten is nog niet zo makkelijk. Ik had gedacht aan de kade, op het terrein van de veerbootmaatschappij. Maar dat is veel te groot en staat vol met containers, bovendien wordt er af- en aangereden. We hebben twee adressen, maar onze Tomtom kan ze niet vinden. Dan gaan we zelf maar op zoek en binnen even later vinden we een camping onderaan de vuurtoren, die een speciaal veld lijkt te hebben voor de laatkomers. Wel lekker aan zee, met wat wind erbij.
Zondag 5 augustus 2007
We hebben wel eens gehoord van de Quick-stop campingformule, dat is max. 12 uur verblijven. Na 21.00 uur er op, voor 9.00 uur er weer af. Lijkt ons niks, ik vind 21.00 uur veel te laat maar nu zou het wel van toepassing kunnen zijn. Jammer maar niet hier. Deze camping heeft alles er op en er aan, dus dat kost een paar centen, oftewel omgerekend € 24. En douchen apart betalen… Nou ja, we hebben voor die centjes lekker geslapen en volgende keer doen we het misschien weer anders.
Vorige keer hebben we heel leuk in de haven van Schleswig gestaan, maar dan moet je eerst Denemarken door (ca. 350 km) en daar was het nu te laat voor. Het is de mooiste(?) en warmste dag van de afgelopen maand zo blijkt: rond de middag is het buiten bijna 32 graden, binnen met het raam open 29. Op sommige plekken in Noorwegen kwamen we niet verder dan 10 graden!
Omstreeks 14.00 uur passeren we de Deens/Duitse grens. Nu Duitsland nog door en dan komt Kampen in zicht. Een paar afstanden: door Denemarken (Hirtshals – Duitse grens) 350km, door Duitsland 400km, van de Duitse grens naar Kampen precies 100km. Totaal ca. 850km.
Femma 50
Uiteindelijk zijn we tegen 22.00 uur thuis, na 7.480 km in 29 dagen.
Het had eerder gekund, maar we zagen rond 18.00 uur in Duitsland een aardig restaurantje mét terras. Dus nog lekker even uit eten, en tegen 20.00 uur door naar huis.
Daar wacht ons nog een verrassing: omdat ik morgen (6 augustus) 50 word, hebben moeder en Wim het huis versierd! Bijgaand een paar foto’s.
